Ξεφτίλισαν την Κατερίνα ΚΑΝΟΝΙΚΑ !!!
Μαγειρεύει δεν μαγειρεύει, είναι κάτι επουσιώδες. Σταδιακά αποκαλύπτεται ο πραγματικός λόγος για τον οποίον βρίσκεται -και ως δια μαγείας παραμένει- στο MasterChef. Δεν μπήκε για να μαγειρέψει αλλά για να φάει. Τους άλλους. Και τα συκώτια των τηλεθεατών για......
Τίποτα περισσότερο από μια τυπική περίπτωση υπερφίαλης εγωκεντρικής συμπλεγματικής φαρμακόγλωσσας. Ελέω MasterChef, «νόμω» ας πούμε, δικαιούται να μας απασχολεί -υπό την έννοια ότι το εν λόγω μαγειρο-show του Star υπέχει θέσιν πρακτικού αντιδότου στην ανία -οσονούπω και την άνοια- του εγκλεισμού.
«Φύσει» παρακολουθεί κανείς το MasterChef ωθούμενος από την ίδια παλιά καλή διαστροφή: Μη και χάσει καμιά από τις χοληφόρες ατάκες του εκάστοτε κακού της υπόθεσης. Όπως, καλή (;) ώρα αυτές που εξαπολύει σαν κορωνοϊούχο φτάρνισμα η Αυτής Μοχθηρότης, η ατύπως πλην πανδήμως εστεμμένη Αυτοκράτειρα του Ιδρυματισμού μας, Κατερίνα Λένη η Α', η επονομαζόμενη και «Κόμπρα του MasterChef».
Η Κατερίνα μας είναι η τελευταία λαμπαδηδρόμος μιας μακράς και λαμπρής χορείας αντιπαθέστατων υποκειμένων, τα οποία έκαψαν δισεκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα με τα καμώματά τους. Υποκείμενα φανταστικά, όπως πχ ο Ιζνογκούντ, ο Τζέι Αρ του Ντάλας, η Αλέξις Κάρινγκτον της Δυναστείας και λοιποί διαβόητοι καταχθόνιοι σκατόψυχοι/σκοταδόψυχοι. Η Κατερίνα Λένη από την άλλη -και ας της δίνει ο Μεγαλοδύναμος τόσα και υπερπολλαπλάσια υγιή χρόνια από όσα λεπτά σπαταλά το ελληνικό κοινό για πάρτη της- ανήκει στους αληθινούς, τους έμβιους κακούς. Υπάρχει και ζει ανάμεσά μας, δίνοντας χρώμα (το πράσινο της διχόνοιας, το κόκκινο της οργής, το κίτρινο της κακίας, το μαύρο του ζόφου κ.ο.κ.) στην άχρωμη και άοσμη καθημερινότητά μας. Σέρνεται κι αυτή η ανοσμία ως προεόρτιο του κορωνοϊού -ξορκισμένη να 'ναι.
Ριάλιτο-τάλεντ σόου τύπου MasterChef είναι η χρυσή ευκαιρία για άτομα του φυράματός της να λάμψουν. Είναι μια ευκαιρία που τα ίδια αυτά άτομα αλλά και ο μηχανισμός παραγωγής, σκηνοθεσίας, ενορχήστρωσης των εντάσεων κ.λπ. δεν αφήνουν να πάει χαμένη. Την επιζητούν και τη γραπώνουν λες και είναι κάρτα ασυλίας -για να κάνουμε και επίδειξη γνώσεων επί της ειδικής ορολογίας. Αλλά το καλό με την Κατερίνα είναι ότι η κακία και η μισανθρωπία της, η τάση της να αντιπαρατάσσεται, ως μόνη και εξαίρετη, στον ανθρώπινο συρφετό που την περιβάλλει, συναγωνίζεται με την εγωπάθεια αλλά και την έσχατη αφέλεια:
Μιλά στην κάμερα θεωρώντας ως αυτονόητο και ασφαλές ότι τα λέει με κάποια κολλητή της συνάδελφο στο κομμωτήριο, μεταξύ βαφών, ισιωμάτων, κατσαρωμάτων και ανταυγειών. Η έπαρσή της είναι τέτοια ώστε αγνοεί -υπό κάθε έννοια- ότι όλο και κάποιος από τους συμπαίκτες της, όταν με το καλό βγουν εκτός παιχνιδιού, θα παρεξηγηθεί. Θα ανοίξει ένα YouTube, ένα Twitter, ένα κινητό τέλος πάντων και θα ενημερωθεί για το τι του έσουρνε το γλυκό Κατερινάκι πίσω από την πλάτη του. Ίσως ορισμένοι εκ των παικτών να νιώθουν άνετα όταν κάποιος τους αποκαλεί «τσουτσέκια» και «ηλίθιους», ίσως όμως και όχι.
Στη θέση της Κατερίνας, πάντως, πολλοί θα ανησυχούσαν για τα μεθεόρτια. Ενδεχομένως να της ζητηθούν τα ρέστα -συμβαίνει καμιά φορά. Μπορεί με το καλό, μπορεί και με το άγριο. Ή, αντίστροφα, με μια επιβράβευση, δήθεν για την «αυθεντικότητα» του χαρακτήρα. Επιβράβευση υπό μορφήν μιας τηλεοπτικής καριέρας, πάνω στην τούρλα και του κασσίδη το κεφάλι. Ποιος δεν θα ήθελε να δει την Κατερίνα πχ στον Αδύναμο Κρίκο; Όχι σαν παίκτρια-υποψήφιο ρεντίκολο, αλλά ακόμη και σαν παρουσιάστρια.
Γενικότερα, αν μπορεί κανείς να χαλιναγωγήσει τον αυθόρμητο θυμό για τα τακτικά και προβεβλημένα ξεσπάσματα της Κατερίνας, αν παραμερίσει το φαρμακερό κοκτέιλ ραδιουργιών, μανίας καταδίωξης και ατόφιας έπαρσης («θα γίνω η πρώτη γυναίκα MasterChef» έφτασε να δηλώσει στο τελευταίο επεισόδιο), η περίπτωση έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Κυρίως για το πώς μπορεί να αντιστραφεί η εκτίμηση για μια ανώμαλη κατάσταση όπως ο εγκλεισμός.
Παρατηρώντας την Κατερίνα Λένη να αποστρέφεται και να αποστασιοποιείται από τον περίγυρο των υπολοίπων συμμετεχόντων, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να συγκρίνει τη συμπεριφορά της με τη στάση που οφείλουμε να τηρούμε στην τρέχουσα συγκυρία: Αλάργα, μη κολλήσουμε και τίποτα από τους μολυσμένους.
Ως τηλεθεατές ζηλεύουμε αυτούς τους τύπους που ζουν μακριά από την πανδημία, σε μια χρονική παρένθεση του κοινωνικού ορυμαγδού -κυριολεκτικά στον κόσμο τους. Και σχεδόν δακρύζουμε αναπολώντας τις ανέμελες εποχές που ο εγκλεισμός τύπου Masterchef φάνταζε σαν ένα πείραμα για ινδικά χειρίδια σε κλουβί, τα οποία αργά ή γρήγορα αλλά νομοτελειακά κατασπαράσσονται μεταξύ τους. Χωρίς λόγο, επειδή βαριούνται να τρώνε και να γυρίζουν στη ρόδα τους -και χωρίς καν να υπάρχει έπαθλο για το νικητή, δόξα, τίτλοι κ.λπ. όπως στο Masterchef.
Μοιάζει στ' αλήθεια αδιανόητο ότι οι επίδοξοι σταρ των επαγγελματικών κουζινών ιδρώνουν πάνω από κατσαρόλες, αγκαλιάζονται και φιλιούνται επειδή πέτυχαν τη μπαλοτίνα ή επειδή κατόρθωσαν να μην παραψήσουν το μπισκουί, κάνουν hi-five για ψύλλου πήδημα και γενικώς ακουμπιούνται σαν να μην υπάρχει κορωνοϊός. Αμέριμνοι και αδαείς για το τι νιώθουν οι τηλεθεατές, εάν η ανεπίγνωστη συμπεριφορά των παικτών του Masterchef γεννά εφιάλτες για τη σπατάλη των τροφίμων σε μια εποχή επαπειλούμενης σπάνης. Μπορεί πχ κάποιος να ξυπνά κάθιδρος στον ύπνο του, όχι επειδή αγωνιά μήπως κόλλησε τον ιό, αλλά γιατί ο τάδε παίκτης το παράκανε με την ξανθάνη (ξανθανικό κόμμι είναι αυτό, για να μαθαίνουν οι λιγότερο επιμελείς).
Εν τέλει, ανακύπτει το μείζον φιλοσοφικό και υπαρξιακό ερώτημα: Μπορεί ένας ιός υπό τη μορφή μιας κομμώτριας και ερασιτέχνιδος μαγείρισσας να συμβάλλει στην «ανοσία αγέλης» του τηλεοπτικού κοινού; Αν όχι στη διάχυση της ανοσίας, τουλάχιστον στη διάχυση της ανοησίας, η Κατερίνα Λένη τα πηγαίνει περίφημα. «Συνέχισε έτσι» όπως θα της έλεγαν και οι φανατικοί θαυμαστές της. Για το χρυσό σκούφο, τη χρυσή κουτάλα, πιρούνα κ.λπ. δεν ξέρουμε. Αλλά το «Χρυσό Φτυάρι» το έχεις ήδη κατακτήσει.
https://www.protothema.gr/life-style/article/989039/exo-koronoios-mesa-katerina-tou-masterchef-thee-mou-ti-sou-ehoume-kanei/
loading...
